Հար­գար­ժան լեյ­դիզ էնդ ջեն­թլ­մեն, մե շեն միղ­վար­խար՝ քալ­բա­տո­նո, բա­տո­նո գա­մառ ջո­բա, շե­նի ճի­րի մե: Կարևո­րում եմ ար­տա­քին և ներ­քին հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րը, երկ­րի կա­յու­նաց­ման և հարևան­նե­րի հետ հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րի մար­տահ­րա­վեր­նե­րը, տա­րա­ծաշր­ջա­նա­յին աշ­խար­հա­քա­ղա­քա­կան զար­գա­ցում­նե­րի, հնա­րա­վոր ռիս­կե­րի կան­խար­գել­ման ճա­նա­պար­հա­յին քար­տե­զագ­րու­թյու­նը և գեո­դե­զիան՝ չան­տե­սե­լով բա­րի կամ­քի, ժո­ղո­վուրդ­նե­րի բա­րե­կա­մու­թյան և խա­ղա­ղա­սի­րա­կան այլ հրա­մա­յա­կան­ներ:

Պա­րոն Նա­վա­սար­դյան, Դուք նախ­կի­նում աշ­խա­տել եք դես­պան, այ­սինքն ինչ-որ տեղ, ինչ-որ ժա­մա­նակ ներ­կա­յաց­րել եք մեր նո­րան­կախ երկ­րի շա­հե­րը: Չեմ կաս­կա­ծում, որ Դուք այդ շա­հը միշտ ներ­կա­յաց­րել եք ըստ ար­ժան­վույն և չեմ կաս­կա­ծում երբևէ Ձեր դի­վա­նա­գի­տա­կան ու­նա­կու­թյուն­նե­րին:

Կարոտել էինք քեզ, ու՝ գալիս էինք, բայց փող չունեինք: Երկուսով էլ, այդպես էր ստացվել: Էջմիածնից էինք գալիս, մոմեր էինք վառել, ես նորից մեխվել-մնացել էի Մայր տաճարի միայն ինձ հայտնի կետում, որտեղ կանգնած էի 1999-ի հոկտեմբերի 27-ին, երբ նորընտիր Ամենայն Հայոց կաթողիկոսին դեղին մի թղթի կտոր փոխանցեցին… Ու նա լաց եղավ:

Բայց չշեղ­վեմ: Վե­րա­դառ­նամ բա­ցա­հայ­տում­նե­րի հար­ցում մեր ան­խտ­րա­կան կեց­ված­քին: Կարևոր ա­սե­լիք ու­նեմ այս ա­ռու­մով, քան­զի դա­րա­կազ­միկ բա­ցա­հայ­տում եմ կա­տա­րել:

Թվում էր` հա­յաս­տա­նյան «թավ­շյա» հե­ղա­փո­խու­թյու­նը, որն ա­լե­կո­ծել էր զանգ­ված­նե­րին, կու­նե­նա թավ­շյա ըն­թացք, քան­զի ի­րա­պես մեծ էր փո­ղոց դուրս ե­կած­նե­րի ոգևո­րու­թյու­նը և հա­վա­տը:

Մի քիչ շեղ­վեմ: Տրա­մադ­րու­թյունս, որ տե­ղը ե­ղավ, էս գի­շեր լայվ եմ մտ­նե­լու ու սա­ղի պոր­տը տե­ղը դնեմ: Ակ­նար­կել եմ, որ է­սօր­վա խոր­հր­դակ­ցու­թյան կո­ֆեբ­ռեյ­քին խաշ տան, ի­րենք չեն ֆայ­մում, բայց, չթաքց­նեմ, սիրտս տա­վա­րի քյալ­լա էլ է ու­զում:

Մենք կա­յուն հետևո­ղա­կա­նու­թյամբ մեր եր­կի­րը կդարձ­նենք բազ­մազգ, ա­զատ ու ան­կախ ինք­նիշ­խան պե­տու­թյուն, և ոչ մի ազ­գայ­նա­մո­լա­կան նկր­տում ան­պա­տիժ չենք թող­նե­լու, նույ­նիսկ, ե­թե դա վե­րա­բե­րի ազ­գա­յին ե­կե­ղե­ցի եզ­րույ­թին:

Ա­րա, բա խի՞ չեք խն­դում, թե՞ մեր ի­րա­կա­նու­թյու­նը ճշ­տի մեջ լա­ցե­լի է: Էդ­քան լուրջ դեմ­քեր եք դար­ձե՞լ, ա՛յ ճի­ճու­ներ: Ստեղ են ա­սել, թե հա­զար-հա­զար մարդ՝ ան­բեղ, ան­մո­րուս, ու հե­տո ե­կան-ե­կան չք­մեղ հարս­ներ, հա­րա­լո՜, ջա՛ն, հա­րա­լո՜։ Պա­լատ­նե­րի դռ­նե­րը կրն­կի վրա բա­ցեք, հաղ­թա­կան կա­մար­ներ կա­ռու­ցեք… Ռե­մարկ Է­րիխ Մա­րիա՛: Օ՜, Շանզ է­լի­զե:

Գու­տեն թագ, մայ­նե գրոս են գե­նո­սեն (բարև ձեզ, իմ մեծ բա­րե­կամ): Ես ձեզ սի­րում եմ, մար­դիկ: Ես պատ­րաստ եմ իմ կյանքն ու գործն ամ­բող­ջո­վին ձեզ նվի­րա­բե­րե­լու: Կու­զեք, կտամ կո­վի կաթ, կար­միր գի­նի նռան­հատ… Իհ լի­բե դիխ (ես ձեզ սի­րում եմ):

Լեյ­դիզ ընդ ջեն­թլ­մեն (տիկ­նայք և պա­րո­նայք) և ու­րիշ­ներ, товарищи и друзья (ըն­կեր­ներ և բա­րե­կամ­ներ), յու ար ուել­քամ (բա­րի գա­լուստ) մեր ա­զատ, ան­կախ, ժո­ղովր­դա­վար և ինք­նիշ­խան թա­գա­վո­րու­թյուն: